Eski gemicilerimiz, kürek ve yelken devirlerinde bilhassa İstanbulda Tersâneliler bahriyeliler tarafından el bocurgadları ile ağır gemi çapalarını, lengerlerini yola çıkmak üzere denizden çekip alırken yüksek sesle ve bir ağızdan söylenen bir deyimdir. Eyyam, arabca “gün” karşılığı “yevm” in cem’idir; “günler ola!..” diye bir dilek ifade eden bu hitab, “gemimizin gideceği istikaamet de uygun günler, rüzgârlar olsun” temennisidir. Zaman ile ağızlarda bozulmuş, “Heyamola”, “Heyyamola” olmuştur. Şemseddin Sami Bey “Kaamûsi Türkî” de “Heyyamola” maddesinde, bu deyimin aslının “Eyyam ola” olduğunu kaydetmekle berâber, başka bir asıl da bildirmekde, “Ya Mevlâ!..” hitâbından geldiğini söylemektedir ve şunları yazmaktadır: “Tayfaların gemi demirini alırken, yahud kürek çekerken ve tayfaları taklid ederek ağır bir şey çeken her sınıf amelerin bir ağızdan söyledikleri bir tâbirdir. Heyyam ola, mecâzen zorla, zorlukla, pek çok meşakkatle anlamlarına da gelir, misal: Mektebin sınıflarını heyyamola ile geçdi...”