“Batı Türkçesinden isim, içinde bir âilenin oturup yaşadığı yer, mesken, hâne, beyt, dâr” (Türk lûgatı). Dilimizde bu isimle pek çok darbı mesel ve İstanbul ağzında deyimler vardır; günlük ülfet ve sohbette yeri geldiğinde hemen hatırlanır, kullanılır: Ev alma, komşu al Evdeki pazar çarşıya uymaz Evi yapan kadın, yuvayı yapan dişi kuş Ev sahibinin bir evi, kiracının bin evi Ev yıkanın evi olmaz Ev yapanın, evlenenin yardımcısı Allahdır Evceğizim, evceğizim, sen bilirsin halceğizim... Ev sâhibi, mülk sâhibi, nerde bunun ilk sâhibi Gelin girmedik ev vardır, ölü çıkmadık yok. Yalancının evi yanmış, kimse inanmamış Dünya anlamında “Mihnet Evi”, bir eve dâimâ gelir gider mahrem kişi anlamında “Ev adamı”, bütün âile halkı anlamında “Evce”, iş bilir ve dolayısı ile âile saadetini sağlar kadın anlamında “Ev Kadını”, kızı kocaya verme ve oğula gelin alma anlamında “Evlendirmek”, yine o anlamda “Ev bark sâhibi yapmak” ve “Evermek” deyimleri vardır.