Aksarayda “Yeni Odalar” diye anılagelmiş büyük yeniçeri kışlasının önündeki meydan; yeniçeri ortalarının (taburlarının) günlük et istihkakı her sabah bu meydanda dağıtıldığı için meydan bu adı almış idi; 1826 da Yeniçeri Asker Ocağı ve Yeniçeri kışlaları ile birlikde bu meydan da kaldırıldı (B.: Et, yeniçeri kışlalarının günlük eti; yeniçeri). Bugün Et meydanının manzarası kesin olarak tasvir edilemez, hattâ yerini kesin olarak tesbit etmek de mümkün değildir. Yeniçeri ihtilâllerinde ayaklanma alameti olarak kışla mutfaklarındaki aş kazanları bu meydana çıkarılır ve buna “Kazan kaldırma”, “Yeniçerilerin kazan kaldırması” denilirdi (B.: Yeniçeri İhtilâlleri). 1934 Belediye Şehir Rehberinde görülen Ahmediye Caddesinin 1826 da vak’ai Hayriyeden sonra kısmen kışlanın kısmen de bu meydanın arsalarında açıldığı söylenir (B.: Ahmediye Caddesi, cild 1, sayfa 337). Yeniçeri Ocağının et müteahhidleri gayri müslim, rum kasablar idi ki Et meydanında kasab dükkânlar vardı; Yedikule dışındaki salhânelerden getirilen sığır eti yeniçeri ortalarına (taburlarına) bu dükkânlardan dağıtılırdı, XVII. Asır ortasında yaşamış Evliyâ Çelebi İstanbul esnafından bahsederken Et Meydanı kasapları için şunları yazıyor: “Esnafı Kasâbanı Et Meydanı — Dükkân 20, neferat 80; bunlar mîrînin rum kasablarıdır. Gedik...

Aksarayda “Yeni Odalar” diye anılagelmiş büyük yeniçeri kışlasının önündeki meydan; yeniçeri ortalarının (taburlarının) günlük et istihkakı her sabah bu meydanda dağıtıldığı için meydan bu adı almış idi; 1826 da Yeniçeri Asker Ocağı ve Yeniçeri kışlaları ile birlikde bu meydan da kaldırıldı (B.: Et, yeniçeri kışlalarının günlük eti; yeniçeri). Bugün Et meydanının manzarası kesin olarak tasvir edilemez, hattâ yerini kesin olarak tesbit etmek de mümkün değildir. Yeniçeri ihtilâllerinde ayaklanma alameti olarak kışla mutfaklarındaki aş kazanları bu meydana çıkarılır ve buna “Kazan kaldırma”, “Yeniçerilerin kazan kaldırması” denilirdi (B.: Yeniçeri İhtilâlleri). 1934 Belediye Şehir Rehberinde görülen Ahmediye Caddesinin 1826 da vak’ai Hayriyeden sonra kısmen kışlanın kısmen de bu meydanın arsalarında açıldığı söylenir (B.: Ahmediye Caddesi, cild 1, sayfa 337). Yeniçeri Ocağının et müteahhidleri gayri müslim, rum kasablar idi ki Et meydanında kasab dükkânlar vardı; Yedikule dışındaki salhânelerden getirilen sığır eti yeniçeri ortalarına (taburlarına) bu dükkânlardan dağıtılırdı, XVII. Asır ortasında yaşamış Evliyâ Çelebi İstanbul esnafından bahsederken Et Meydanı kasapları için şunları yazıyor: “Esnafı Kasâbanı Et Meydanı — Dükkân 20, neferat 80; bunlar mîrînin rum kasablarıdır. Gedikleri mahlûl oldukda (B.: Gedik) yeniçeri ağasının izni ile içlerinden diğerine ihsan olunur. Bunlar her gün Yeniçeri Ocağına 1000 okka koyun eti verirler; yetmiş seksen sishâne yükü semiz koyunları seher vakti Yedikule kanârâ (salhâne) larından getirirler. Esnaf alaylarında bu Et Meydanı kasabları azîm alay ile ve nice yerlerde sâirleri çöğür çalarak pür silah geçerler...” Et Meydanının mumcu dükkânları da meşhur idi; Evliyâ Çelebi onlar için de şu satırları yazıyor: “Esnâfı Mumciyânı Et Meydanı — Kârhâne 75, bu kârhâneler Yeniçeri Ocağına mahsusdur, her vakit yeniçerilere üç mumu 1 akçeye verirler, zararlarını defterdar paşadan alırlar; Sultan Süleyman kanunudur.”