Eski muâşeret âdâbımızda tâzim yerinde, el öpme derecesine yükselmemiş olanlar tarafından etek öpülürdü; M. Zeki Pakalın “Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri” isimli eserinde halk ağzı deyim olarak aldığı bir maddede: “Eskiden köle ve cariyelerle ictimâî mevkileri aşağı olanlar efendileri ile büyüklerin elbisesinin eteğini öperlerdi; mecaz yolu ile tabasbus mânâsına da gelir; aynı anlamda eteklemek de denilirdi” diyor. Etek öpmek, merâsimde, bayram tebriklerinde devlet protokoluna girmiş ve kimlerin etek öpecekleri tesbit edilmişdi. Büyüklerin huzuruna çıkıldıkda etek öpme o derece de sûiistîmâl edilmişdi ki, etek öpmekle kalınmamış hicrî 1262 milâdî 1846 da etek öpmek devlet protokolundan çıkarıldı; vak’anüvis Lütfi Efendi şöylece kaydediyor: “... devlet memurlarına umumî tenbihler üzerine matbû varakalar dağıtıldı. Yaltaklanma ve koltuklama, dalkavukluk yolunda yer öpmek, minder saçaklarına ve eteklere taparcasına sarılıp yüz sürmek gibi mezmum, pis, çirkin hallerin terk edilmesi, devlet adamlarının ve büyük memurların meclis ve huzurlarına çıkan ziyaretçilerin ve iş sahiplerinin yalnız bir temannâ ile iktifâ etmeleri tenbih edildi.” Etek öpme zamanımızda tamâmen terkedilmişdir. Yahya Kemal, Lâle Devri tasviri yolunda yazdığı bir gazelinde dilber bir kadının yerde sürünen eteğ...

Eski muâşeret âdâbımızda tâzim yerinde, el öpme derecesine yükselmemiş olanlar tarafından etek öpülürdü; M. Zeki Pakalın “Osmanlı Tarih Deyimleri ve Terimleri” isimli eserinde halk ağzı deyim olarak aldığı bir maddede: “Eskiden köle ve cariyelerle ictimâî mevkileri aşağı olanlar efendileri ile büyüklerin elbisesinin eteğini öperlerdi; mecaz yolu ile tabasbus mânâsına da gelir; aynı anlamda eteklemek de denilirdi” diyor. Etek öpmek, merâsimde, bayram tebriklerinde devlet protokoluna girmiş ve kimlerin etek öpecekleri tesbit edilmişdi. Büyüklerin huzuruna çıkıldıkda etek öpme o derece de sûiistîmâl edilmişdi ki, etek öpmekle kalınmamış hicrî 1262 milâdî 1846 da etek öpmek devlet protokolundan çıkarıldı; vak’anüvis Lütfi Efendi şöylece kaydediyor: “... devlet memurlarına umumî tenbihler üzerine matbû varakalar dağıtıldı. Yaltaklanma ve koltuklama, dalkavukluk yolunda yer öpmek, minder saçaklarına ve eteklere taparcasına sarılıp yüz sürmek gibi mezmum, pis, çirkin hallerin terk edilmesi, devlet adamlarının ve büyük memurların meclis ve huzurlarına çıkan ziyaretçilerin ve iş sahiplerinin yalnız bir temannâ ile iktifâ etmeleri tenbih edildi.” Etek öpme zamanımızda tamâmen terkedilmişdir. Yahya Kemal, Lâle Devri tasviri yolunda yazdığı bir gazelinde dilber bir kadının yerde sürünen eteğini merdivenlere öpdürüyor: Merdivenler bûsişi nermin dâmâniyle mes İndi bin işveyle bir kâşânei fağfûrdan Geçen asır sonlarında yaşamış kalender halk şâiri Üsküdarlı Âşık Râzi de bu deyimi Tophânede seyyar berberlik yapan bir nevcivanın tasviri yolunda yazdığı şu manzûmesinde kullanmışdır: Bir tâze civan sevdim Tophânenin dilberi Pâ bürehne şehbazım pırpırılar serveri Kalenderiz çul çaput atlas dibâ dediğin At yüzünden hicâbı gel çıplağım sen beri Etek öper kul değil ayak öper âşıkız Bûsi pâye izin ver şâhım ayak berberi