“Türkce isim; insanda ve hayvanda vücudu teşkil eden yumuşak ve kanlı madde; bâzı meyvalarda çekirdekleri örten ve yenilen yer” (Türk lügatı). İstanbul ağzında bir kelime ile deyimler ve darbı meseller vardır: Ahmak, gabî anlamında “Et Kafa”, “Et Kafalı”; semiz, tonbul anlamında “Etine Dolgun”; semizlemek, şişmanlamak anlamında “Et Tutmak”; bilhassa genclerde etden yana gayet düzgün, âhenkli, karârında topluluk, dolgunluk anlamında “Balık Eti, Balık etinde; Geyik Eti, Geyik Etinde”; darbı mesellerden, yakın dostlar veya akrabâlar arasındaki çekişmelere yabancıların bir tarafı tutarak girmelerinin doğru olmayacağı hakkında: “Etle tırnak arasına girilmez”; Mürebbîye, muallime çocuk velîsi tarafından verilen geniş yetki anlamında meşhur darbımesel: “Eti senin, kemiği benim...”, bu söz “hiç acıma, dilediğini yap” yerinde daha geniş anlamda da kullanılır; münakaşalara, mücâdelelerle, siyâsete karışmamak, kendi hâlinde olmak anlamında: “Etliye, sütlüye karışmamak”.