Onsekizinci asrın ikinci yarısında yaşamış mevlevî dervişi ünlü bir şâir; İstanbulda doğdu. Ömrü hemen tamamen Galata Mevlevîhânesinde geçdi; asrının büyük şâiri ve o mevlevîhânenin şeybi Şeyh Galib’in en yakını, mahremi dostu oldu. Hicrî 1211 (M. 1796 – 1797) de vefat etti, o mevlevîhânede Fasih Ahmed Dedenin kabri yanına defnedildi. (B.: Ahmed Dede, Fasih; cilt 1, Sayfa 350). Ölümüne Sürurî şu tarihi söylemişdir: “Hayfler göz yumub Esrar Dede sır oldu” 1211 Esrar Dedenin aşağıdaki gazelini Fatin tezkiresinden aldık: Bu şeb mestâne bezmi fikre ol rûhi revan geldi Kıyâs etdim ki cismi mürdeye şevkiyle can geldi Nola can içre saklasam hadengi gamzei yâri Bu tîrin her biri ol kaaşı yâdan armağan geldi Gönül sad şevk ile raksân olursa var yeri zîrâ Bu şeb âguuşi hülyâya o şûhi mûmiyan geldi Görüb bu dûdi âhım dâmeni dildârı terk etti Rakibi bed likaa fehm itti kim işler duman geldi. Nisâr etdim o şûhi bî vefâya cümleten vârım Fakat can nakdi kalmışdı anı da aldı yan geldi Rakîbi kînecûye karşı ey şûhi sebük meşreb Bana böyle hafifce âşinâlık pek giran geldi Senin şevki kudûmunla kadehler başladı devre Meyin de aksi rûyinle biraz benzine kan geldi O şûhin nâili âzârı olmuş gaaliba Esrâr Deri dildardan zîrâ bugün pek şâdüman geldi