XVIII. yüz yıl ulemâsından, Osmanlı şeyhülislâmlarının seksen ikincisi; hicrî 1119 (M. 1707 - 1708) de İstanbul’da doğdu, şeyhülislâm Abdullah Vassaf Efendinin oğludur. 1143 (1730 - 1731) de müderris oldu, 1164 (1750 -1751) de Galata Kadılığına tâyin edildi; bir müddet babası ile birlikde Bursada sürgün olarak kaldı; Mekke Kadılığı, sonra İstanbul Kadılığı pâyeleri aldı; babasının düşmanlarının engellemeleri ile on yıldan fazla bilfiil bir vazîfeye tâyin edilmedi, vekarlı bir tahammül gösterdi ve babadan kalma serveti ile yaşadı. Onun bu asil çekingenliğini çekemeyenler, sağlam seciyesini adî bir gurur gibi göstererek Vassafzâde Esad Efendiye «Hindi Molla» lâkabını takmışlardı. Nihayet 1182 (1768 - 1769) de Anadolu Kadıaskeri, 1186 (1772 - 1773) da Rumeli Kadıaskeri ve 1190 (1776) da Şeyhülislâmoldu; ilmiyenin bu en yüksek makaa-mında bir buçuk sene kadar kaldı, çok yaşlı ve hasta olması dolayısı ile ağır sorumluluk taşıyan vazifesini gereği gibi yapamadığından azledildi, Emirgândaki yalısında 1192 (1778) yılında vefat etti; kabri Eyyubdadır. Güzel konuşur, güzel yazar, şiir ile meşgul olmuş bir zât idi. Şirin bir fıkra nakledilir: O devirde ramazanlarda devlet erkânı her akşam resmî iftar ziyâfetleri verirlerdi. 1190 ramazanında bir akşam Rumeli Kadıaskeri Vassafzâde Mehmed Esad...

XVIII. yüz yıl ulemâsından, Osmanlı şeyhülislâmlarının seksen ikincisi; hicrî 1119 (M. 1707 - 1708) de İstanbul’da doğdu, şeyhülislâm Abdullah Vassaf Efendinin oğludur. 1143 (1730 - 1731) de müderris oldu, 1164 (1750 -1751) de Galata Kadılığına tâyin edildi; bir müddet babası ile birlikde Bursada sürgün olarak kaldı; Mekke Kadılığı, sonra İstanbul Kadılığı pâyeleri aldı; babasının düşmanlarının engellemeleri ile on yıldan fazla bilfiil bir vazîfeye tâyin edilmedi, vekarlı bir tahammül gösterdi ve babadan kalma serveti ile yaşadı. Onun bu asil çekingenliğini çekemeyenler, sağlam seciyesini adî bir gurur gibi göstererek Vassafzâde Esad Efendiye «Hindi Molla» lâkabını takmışlardı. Nihayet 1182 (1768 - 1769) de Anadolu Kadıaskeri, 1186 (1772 - 1773) da Rumeli Kadıaskeri ve 1190 (1776) da Şeyhülislâmoldu; ilmiyenin bu en yüksek makaa-mında bir buçuk sene kadar kaldı, çok yaşlı ve hasta olması dolayısı ile ağır sorumluluk taşıyan vazifesini gereği gibi yapamadığından azledildi, Emirgândaki yalısında 1192 (1778) yılında vefat etti; kabri Eyyubdadır. Güzel konuşur, güzel yazar, şiir ile meşgul olmuş bir zât idi. Şirin bir fıkra nakledilir: O devirde ramazanlarda devlet erkânı her akşam resmî iftar ziyâfetleri verirlerdi. 1190 ramazanında bir akşam Rumeli Kadıaskeri Vassafzâde Mehmed Esad Efendi ulemâdan aynı pâyede birkaç zât ile Şeyhülislâm Mehmed Efendinin iftarında bulunuyordu; sofraya hindi dolması geldi. Ev ve sofra sâhibi Mehmed Emin çirkin bir kabalık ile: — Bir acâyib şey!.. bu sene hindiler seslenemedi.. kaldırın şu sahanı!.. dedi. Esad Efendi kendisine atılan taşa kibar bir sükûnetle: — Vakti vardır efendim, vakti gelince seslenir!.. cevâbını verdi. Yirmi beş gün kadar sonra Mehmed Efendi azledilip Vassafzâde onun yerine Şeyhülislâm olunca ilk işlerinden biri M. Emin Efendiyi Bursaya sürdürmek olmuşdu.