Geçen asır müverrihlerinden Şânizade Atâullah Efendi Hicrî 1224 (Milâdî 1809) yılı vak’aları arasında şöylece kaydediyor: “Sefihane süslenmekten sakınmak İslâmiyet şiarından iken zamanımızın halkı birbirinden görerek, cehâlet, nâdanlık ve bilhassa ar ve edeb noksanlığından erkekler de kadınlar gibi süs ve âlâyişe düşmüştü. Hele avâmı nâs ve ayak takımı, insanlık kadir ve itibarını kıyafet ve kılıkda sandılar, âlâsından veya âdisinden türlü türlü acayip tarzda giyinip kuşandılar; meselâ bostancı baratayı, serdengeçti destarı, içağası üst kaftanını ve kavuğu, yobaz softa tetimmesini terk edip kimi başına Cezâyir işi, yahud lâhurî ve keşmirî ve kimi de rizâî ve mârpîç şal sarınarak tersâne hademesi gibi bir hey’et peydâ ettiler; kimi burnuş, dizlik ve tozluk giyip beline gümüş kakmalı yatağan bıçağı takarak meyhâne ve kârhâne ve mesire ve kahvehânede fodulluk edip dolaştılar, uygunsuzluk edip kavga çıkarıp yakalandıkları zaman da sorguya çekilince kimi bayrakdar, kimi içağası, kimi bostancı ve eski püskü bir yâdigâr olduğu anlaşıldı. Herkes bir acâyip kıyafetle bîpervâ icrâyi habâset ederdi. Bir takımı şer’an ve aklen memnu; ağı yerde sürünür kaftan giyer, beş altı endâze çuhadan cübbe yaptırır, ve altı yedi endazeden binniş kestirir, başlarına çark kadar sarık sarar, ayaklarına ucu...

Geçen asır müverrihlerinden Şânizade Atâullah Efendi Hicrî 1224 (Milâdî 1809) yılı vak’aları arasında şöylece kaydediyor: “Sefihane süslenmekten sakınmak İslâmiyet şiarından iken zamanımızın halkı birbirinden görerek, cehâlet, nâdanlık ve bilhassa ar ve edeb noksanlığından erkekler de kadınlar gibi süs ve âlâyişe düşmüştü. Hele avâmı nâs ve ayak takımı, insanlık kadir ve itibarını kıyafet ve kılıkda sandılar, âlâsından veya âdisinden türlü türlü acayip tarzda giyinip kuşandılar; meselâ bostancı baratayı, serdengeçti destarı, içağası üst kaftanını ve kavuğu, yobaz softa tetimmesini terk edip kimi başına Cezâyir işi, yahud lâhurî ve keşmirî ve kimi de rizâî ve mârpîç şal sarınarak tersâne hademesi gibi bir hey’et peydâ ettiler; kimi burnuş, dizlik ve tozluk giyip beline gümüş kakmalı yatağan bıçağı takarak meyhâne ve kârhâne ve mesire ve kahvehânede fodulluk edip dolaştılar, uygunsuzluk edip kavga çıkarıp yakalandıkları zaman da sorguya çekilince kimi bayrakdar, kimi içağası, kimi bostancı ve eski püskü bir yâdigâr olduğu anlaşıldı. Herkes bir acâyip kıyafetle bîpervâ icrâyi habâset ederdi. Bir takımı şer’an ve aklen memnu; ağı yerde sürünür kaftan giyer, beş altı endâze çuhadan cübbe yaptırır, ve altı yedi endazeden binniş kestirir, başlarına çark kadar sarık sarar, ayaklarına ucu hanım iğnesi mest giyer, üstü ayağının yarısını örtmez, parmaklarının en yerleri görünür pabuçla dolaşır .Bu haller nihayet padişahın nazarı dikkatini çekti ve halkın bu sefihâne kıyafeti şiddetle yasak edilip herkesin edebi ile, mesleğine, işine gücüne uygun kadimden beri giyile gelen kılık ve kıyafet ile dolaşması emredildi, ve bu hususun gereği gibi takibi için de Bostancıbaşıya, İstanbul Kadısına, Sekbanbaşıya, Sübaşıya vesair zâbitana hitaben fermanlar yazıldı.”